اول ابر و فقط ابر دو رویکرد در استفاده از سرویس های مبتنی بر ابر

Cloud first رویکردی است که در آن کسب‌وکارها استفاده از سرویس‌های مبتنی بر ابر را بر راه‌حل‌های نصب محلی اولویت می‌دهند. از سوی دیگر، Cloud native یا Clouds only به رویکردی برای طراحی و توسعه اشاره دارد که بر ساخت برنامه‌ها و خدمات به طور خاص برای محیط‌های ابری تمرکز دارد.

آخرین تحولات در دنیای دیجیتال نشان می‌دهد دو اصطلاح این روزها به شکل قابل توجهی مورد توجه قرار گرفته‌اند: “Cloud First” و “Cloud Native”. اگرچه هر دو موضوع در موردی رایانش ابری می‌باشند، اما این استراتژی‌ها نشان‌دهنده رویکردهای مختلف برای تحول دیجیتال هستند. در این مقاله، هدف ما دقیق نمودن این اصطلاحات و تشریح تفاوت‌های واضح بین استراتژی “اول ابر” (که بر تغییر ترجیحی به خدمات ابری تأکید دارد) و ابر بومی “Cloud Native” (که طراحی و استقرار برنامه‌های کاربردی را به طور خاص برای محیط های ابری در بر می گیرد) است.

ابر اول و فقط ابر چیست؟

استراتژی‌های Cloud first و Cloud native دو نقشه راه کاملاً متفاوت هستند که الگوهای مشابهی دارند که همین سبب شده تا شیوه بکارگیری از تکنولوژی و توسعه نرم‌افزار توسط سازمان‌ها را متحول گردد. با رمزگشایی تفاوت‌های ظریف بین آنها، ما می‌توانیم به کسب‌وکارها در انتخاب‌های استراتژیک که با الزامات منحصربه‌فرد و اهداف بلندمدت آنها همسو باشد، کمک کنیم.

Cloud first به چه معنا است؟

Cloud first یک استراتژی یا رویکرد سازمانی است که استفاده از منابع و خدمات رایانش ابری را برای همه نوآوری‌ها و تصمیم گیری های مرتبط با فناوری در اولویت قرار می دهد.

در رویکرد اول ابری، سازمان‌ها پذیرش فناوری‌های ابری را بر راه‌حل‌های سنتی داخلی اولویت می‌دهند.
به معنی در نظر گرفتن ابر به عنوان گزینه پیش فرض هنگام انتخاب و پیاده سازی سیستم‌های جدید، برنامه‌های کاربردی، یا زیرساخت‌ها است.

Cloud native یا Cloud only به چه معناست؟

Cloud native به توسعه برنامه‌هایی اشاره دارد که به طور خاص برای استفاده کامل از چارچوب‌های محاسبات ابری طراحی شده اند.

بر استفاده از فناوری ها، الگوهای معماری، و بهترین روش های cloud-native برای توسعه برنامه‌های مقیاس پذیر و کاملاً دسترس‌پذیر تاکید دارد.
برنامه های کاربردی Cloud-Native برای استفاده از مزایا و قابلیت های ذاتی سکوهای ابری مانند خاصیت ارتجاعی، مقیاس پذیری، و محاسبات توزیع شده طراحی شده است.

تفاوت بین cloud first و cloud native چیست؟

اکنون که تعریف کلی از این دو رویکرد را میدانیم به تبیین تفاوت های بین آنها از جنبه های گوناگون می پردازیم:

رویکرد و استراتژی
معماری برنامه
مقیاس پذیری و ترمیم پذیری
انعطاف پذیری و قابلیت حمل

در اینجا به صورت مجزا به بررسی و توضیح تفاوت ها می پردازیم.

۱) تفاوت در رویکرد و استراتژی

تفاوت اصلی بین “اول ابر” و “فقط ابر” در رویکرد و استراتژی آنها نسبت به پذیرش ابر است:

اول ابر یک رویکرد استراتژیک است که بین استفاده از سیستم های ابری و سیستم های نصب‌شده داخلی، اولویت را بر سیستم های ابری تعریف می کند.

هدف آن استفاده از مزایای ابر مانند صرفه جویی در هزینه، مقیاس پذیری، و انعطاف پذیری است، اما همچنان امکان استفاده از سیستم های قدیمی موجود را فراهم می کند.
سازمان‌هایی که از رویکرد” اول ابر” پیروی می‌کنند ممکن است ترکیبی از راه‌حل‌های مبتنی بر ابر و راه‌حل‌های داخلی را اتخاذ کنند، اما استفاده از ابر را در اولویت قرار دهند.

Cloud native یک رویکرد طراحی و توسعه است که بر ایجاد برنامه های کاربردی به طور صریح برای سکوهای ابری تمرکز دارد.

این رویکرد شامل ساخت برنامه های کاربردی از پایه برای استفاده کامل از قابلیت های فقط ابری است.
این رویکرد اغلب شامل استفاده از کانتاینرسازی، میکروسرویس ها و مدل های محاسباتی بدون سرور است که به برنامه ها امکان مقیاس پذیری افقی، اصلاح و بازسازی خودکار شکست ها و مشکلات، و تطبیق پذیری داینامیک نسبت به نیازهای در حال تغییر را می دهد.

۲) تفاوت در معماری برنامه

تفاوت بین “اول ابر” و “فقط ابر “با در نظر گرفتن تاثیر آنها بر معماری برنامه آشکارتر می شود. در استراتژی “اول ابر”، برنامه‌های موجود را می‌توان به ابر منتقل کرد و در عین حال معماری سنتی خود را حفظ کرد.

این می‌تواند شامل جابجایی ماشین‌های مجازی یا تنظیمات سرور سنتی به سکوهای زیرساخت ابری مانند Infrastructure as a Service (IaaS) باشد.
اگرچه این برنامه ها از انعطاف پذیری و مقیاس پذیری ابر بهره می برند، اما ممکن است به طور کامل از مزایای معماری فقط ابری استفاده نکنند.

برعکس، برنامه های کاربردی “فقط ابر” با در نظر گرفتن معماری ابری طراحی و توسعه یافته اند.

آنها با استفاده از رویکردهای مدرن مانند میکروسرویس ها ساخته شده اند (که کارکردها را به قطعات کوچکتر که با هم اتصال سست دارند تبدیل می کند). این اجزا را می توان به طور مستقل توسعه، اجرا و مقیاس بندی کرد.
علاوه بر این، برنامه های کاربردی “فقط ابر” اغلب از فناوری های کانتاینرسازی مانند داکر و سکوهای ارکستراسیون مانند Kubernetes استفاده می‌کنند که امکان استقرار یکپارچه در محیط های ابری مختلف را میسر می کنند.

۳) تفاوت در مقیاس پذیری و ترمیم پذیری

یک تفاوت اصلی دیگر بین رویکرد های “اول ابر” و “فقط ابر” در میزان تاکید آنها بر مباحث مقیاس پذیری و ترمیم پذیری است.

برنامه های کاربردی” اول ابر” می توانند از مقیاس پذیری که قابلیت ذاتی سکوهای ابری است استفاده کنند و در زمان لزوم به تهیه منابع اضافی بپردازند.
دستیابی به مقیاس پذیری و ترمیم پذیری واقعی ممکن است به کار بیشتری نیاز داشته باشد، به‌عنوان مثال طراحی مجدد اجزای خاص یا پیاده سازی مکانیزم های مقیاس بندی خودکار.

از سوی دیگر:

برنامه های کاربردی “فقط ابر” با مقیاس پذیری و ترمیم پذیری به عنوان اصول اصلی طراحی شده اند.
با استفاده از کانتاینرسازی و میکروسرویس ها، این برنامه‌ها می توانند در پاسخ به میزان بار کاری متغیر، بصورت داینامیک به متناسب‌سازی مقیاس اجزای مختلف بپردازند
آنها همچنین برای مواجهه با شکست ها به خوبی طراحی شده اند، و می توانند بخوبی از ویژگی‌های ابری مانند بازیابی خودکار و متعادل‌سازی بار توزیع‌شده استفاده کنند.

۴) تفاوت در انعطاف پذیری و قابلیت حمل

انعطاف پذیری و قابل حمل بودن برنامه ها در رویکردهای “اول ابر” و “فقط ابر” به شکل متفاوتی در نظر گرفته می شوند.

در برنامه های “اول ابر” ممکن است از خدمات ابری برای افزایش انعطاف پذیری استفاده شود، اما ممکن است همچنان به ارائه دهندگان ابری خاص یا تنظیمات زیرساخت وابستگی داشته باشند.
انتقال چنین برنامه هایی به محیط های ابری مختلف یا زیرساخت های داخلی می تواند به دلیل این وابستگی ها چالش برانگیز باشد.

از سوی دیگر:

برنامه های کاربردی “فقط ابر”، از سوی دیگر، معمولاً به گونه‌ای ساخته می‌شوند که هیچ وابستگی به یک پلتفرم خاص یا ویژگی های منحصر به یک ارائه دهنده خاص ابر نداشته باشند.
هدف آنها قابلیت حمل و انتقال آسان در بین محیط های ابری مختلف است، به این ترتیب سازمان ها را قادر می سازد تا ارائه دهندگان مختلف را انتخاب کنند یا در سناریوهای ترکیبی یا چند ابری بدون تغییرات قابل توجهی مستقر شوند.

به طور خلاصه، در حالی که هر دو رویکرد “اول ابر” و “فقط ابر “شامل استفاده از فناوری‌های ابری است، تفاوت های اصلی آنها در تمرکز استراتژیک آنها، معماری اپلیکیشن، مقیاس پذیری، تاب آوری، و قابل حمل بودن آنها نهفته است. در رویکرد “اول ابر” در درجه اول بر پذیرش راه حل های ابری تأکید دارد، در حالی که رویکرد “فقط ابر” بر طراحی و توسعه برنامه های کاربردی به طور خاص برای ابر و استفاده از فناوری‌ها و شیوه‌های ابری تاکید دارد.