فازهای SDLC – بخش دوم

فاز 2: مطالعه امکان سنجی

مطالعه امکان سنجی اساساً آزمایش سیستم پیشنهادی با توجه به کارایی آن، برآورده کردن نیازهای کاربر، استفاده مؤثر از منابع و مقرون به صرفه بودن است. آزمایش‌های امکان‌سنجی زمانی انجام می‌شود که ما سعی می‌کنیم امکان‌سنجی ایده را ارزیابی کنیم. این تست به ما کمک می کند تا مشخص کنیم که آیا راه حلی که برای برآورده کردن الزامات در نظر گرفته شده است در نرم افزار کاربردی و قابل اجرا است یا خیر.

هدف اصلی مطالعه امکان سنجی تعریف دقیق دلیل توسعه نرم افزار است که توسط کاربران نهایی پذیرفته شده است و می تواند هر گونه تغییر را پیش بینی کند و با استانداردهای پذیرفته شده مطابقت داشته باشد.

اهداف مطالعه امکان‌سنجی در زیر فهرست شده‌اند:

• به شما کمک می‌کند بررسی کنید که آیا نرم‌افزار الزامات سازمانی را برآورده می‌کند یا خیر.
• حصول اطمینان از اینکه آیا نرم افزار را می توان با استفاده از فناوری فعلی و در بودجه و زمان بندی مشخص پیاده سازی کرد یا خیر.
• حصول اطمینان از اینکه آیا نرم افزار می تواند با سایر نرم افزارهای موجود یکپارچه شود یا خیر.

انواع امکان سنجی

1. امکان سنجی اقتصادی:

امکان سنجی اقتصادی مشخص می کند که آیا نرم افزار مورد بررسی قادر به ایجاد سود مالی برای یک سازمان باشد یا خیر. این شامل هزینه های انجام شده برای تیم توسعه نرم افزار، هزینه تخمینی سخت افزار و نرم افزار، هزینه انجام یک مطالعه امکان سنجی و غیره است. برای رسیدن به این هدف لازم است هزینه های خرید مانند خرید سخت افزار و سایر فعالیت های مورد نیاز برای انجام توسعه نرم افزار در نظر گرفته شود. همچنین لازم است مزایایی را که می توان با توسعه نرم افزار مورد بحث به دست آورد، بصورت شفاف عنوان گردند. زمانی می توان ادعا کرد نرم‌افزار از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه است که موارد ذیل مورد توجه قرار گرفته باشند.

نرم افزار از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است اگر موارد زیر را برآورده کرده باشد.

• هزینه ای که برای توسعه نرم افزار صرف شده است منافع بلندمدتی را برای سازمان به ارمغان می آورد.
• هزینه تخمین زده شده انجام یک بررسی کامل نرم افزار را پوشش می دهد (مانند استخراج نیازمندی ها و تجزیه و تحلیل نیازمندی ها).
• هزینه سخت افزار، نرم افزار، تیم توسعه و آموزش

2. امکان سنجی عملیاتی:

امکان سنجی عملیاتی ارزیابی می کند که نرم افزار مورد نیاز تا چه میزان مراحل لازم برای حل مشکلات تجاری و برآورده ساختن نیازهای کاربر را در نظر گرفته و راه حل ارائه می دهد. این مساله به شرکت توسعه نرم‌افزار یا تیم توسعه مربوط می شود و شامل تجسم این امر است که آیا نرم‌افزار پس از توسعه بخوبی کار می‌کند و پس از نصب، کاربردی خواهد بود یا خیر. امکان سنجی عملیاتی همچنین وظایف زیر را بر عهده دارد.

• تعیین می کند که آیا مشکلات پیش بینی شده در نیازمندی های کاربر دارای اولویت بالایی هستند یا خیر.
• تعیین می کند که آیا راه حل پیشنهادی توسط تیم توسعه نرم افزار قابل قبول است یا خیر.
• تجزیه و تحلیل می کند که آیا کاربران با نرم افزار جدید سازگار خواهند شد یا خیر.
• تعیین می کند که آیا سازمان از راه حل های جایگزین پیشنهاد شده توسط تیم توسعه نرم افزار راضی است یا خیر.

3. امکان سنجی فنی:

امکان سنجی فنی، منابع مهم مانند سخت افزار، نرم افزار و فناوری را که برای انجام نیازهای کاربر در نرم افزار در زمان و بودجه اختصاص داده شده مورد نیاز است را ارزیابی می کند. تیم توسعه نرم افزار بررسی می کند که آیا می توان منابع و فناوری فعلی را ارتقا داد یا به نرم افزار اضافه کرد تا نیازهای خاص کاربر برآورده گردد.

امکان سنجی فنی وظایف زیر را نیز انجام می دهد.

• مهارت ها و قابلیت های فنی اعضای تیم توسعه نرم افزار را تجزیه و تحلیل می کند.
• تعیین می کند که آیا فناوری مربوطه پایدار و تثبیت شده است یا خیر.
• اطمینان حاصل می کند که فناوری انتخاب شده برای توسعه نرم افزار دارای تعداد زیادی کاربر است تا در صورت بروز مشکلات یا نیاز به بهبود، بتوان با آنها مشورت کرد.

4. امکان سنجی سازمانی

بررسی و تشخیص اینکه آیا سیستم پیشنهادی با اهداف استراتژیک سازمان سازگار است یا خیر؟

5. امکان سنجی اجتماعی

آیا مشکل بدون ایجاد هر گونه مشکل اجتماعی حل می شود؟ آیا این سیستم برای جامعه قابل قبول خواهد بود؟

فازهای SDLC

 فاز 3: طراحی UI/UX

فاز طراحی تلاش می‌کند تا طرح‌های اولیه دقیق و با جزییات کاملی ایجاد کند که بر راه‌حل های فیزیکی برای نیازهای فناوری اطلاعات کاربر تأکید دارد. این بخش توضیح می دهد که چگونه سیستم نیازهای کاربر را برآورده می کند. در این مرحله، اهداف و عملکردهای طراحی سیستم ها به تفصیل شرح داده می شوند، از جمله استوری بوردها و طرح های صفحات با حاشیه نویسی، قوانین تجاری، نمودارهای فرآیند و سایر مستندات. محصول مرحله طراحی به ما کمک می کند تا سیستم جدید را به عنوان مجموعه ای از ماژول ها یا زیرسیستم ها توصیف کنیم. الزامات عملکردی، پشتیبانی و آموزشی به طرح‌های اولیه و دقیق تبدیل می‌شوند.

تصمیماتی برای بحث در مورد اینکه چگونه سیستم الزامات عملکردی را برآورده می کند، اتخاذ می شوند. یک طراحی اولیه (کلی) سیستم، با تاکید بر ویژگی های عملکردی سیستم، به عنوان یک راهنمای سطح بالا تولید می شود. سپس یک طراحی سیستم نهایی (جزئیات) تولید می شود که با مشخص کردن تمام جزئیات فنی مورد نیاز برای توسعه سیستم، طرح را توسعه می دهد.

مرحله طراحی شامل موارد زیر است:

• انتخاب یک سیستم مدیریت پایگاه داده مناسب (DBMS)
• ایجاد استانداردهای امنیتی سیستم
• طراحی رابط
• الزامات ضبط داده
• استانداردهای تولید گزارش چاپی
• روش‌های ناوبری سیستم